یا رب...
سلام؛
دیشب با خانواده‌ی داییم رفتیم بالاهای تهران توی تپه‌هایی که اسمش رو نمی‌دونم برای افطار. داییم اینا یک ساعت دیر رسیدند، حدود 10 شب. مامان بزرگ و پدربزرگ رو هم با خودمون همراه کرده بودیم. یه جورایی وقتی این افرادی که سنشون بالاست رو توی خانواده می‌بینم ناراحت میشم. به خاطر ضعف‌های جسمانی‌ای که دارند، این حس شدیدا بهشون منتقل میشه که زیادی اند.
فرض کن مقداری گوش آدمی خوب کار نکنه.همه نشستند و دارند صحبت می‌کنند، تو هیچ نمی‌شنوی. ناگهان همه با هم می‌خندند. تو هیچ نمی‌شنوی.از سر اجبار لبخندکی گوشه‌ی لبت می‌نشانی. تو در میان جمعی و هیچ چیزی نمی‌بینی. هر چند دقیقه یکبار هم یک نفر از سر ترحم داد می‌زند که "مادرجان/آقا، چه خبر؟". به روی خودت نمی‌آوری و سعی می‌کنی از این فرصت چند لحظه‌ای استفاده کنی. ناراحتی از بی‌توجهی‌هایشان. برای جلب بیشتر توجه شروع به آه و ناله می‌کنی و می‌گویی که "بچه بزرگ کردم که عصای دستم باشد موقع پیری...". البته همه توی دلت بیان می‌شود. وسط حرف زدن هستی که ناگهان صدای خنده از گوشه‌ای دیگر بلند می‌شود و همان مخاطبی که پیدا کرده بودی نیمه کاره می‌ماند.
حرف حافظه را که یه هیچ عنوان نزن... کافی‌ست یک مطلب را سه یا چهار بار سوال کنی و یادت نماند. عصبانی می‌شوند. البته تو هم به آنها حق می‌دهی. احساس خنگ بودن به تو دست می‌دهد. سعی می‌کنی کمتر در چشم باشی تا کمتر با حواسی که سر جایش نیست و حافظه‌ی کوتاه مدتی که از هفتاد سالگی به این طرف یاری‌ات نکرده اذیتشان کنی. خود به خود منزوی می‌شوی. حرف‌ها، جهت‌ها برای مسیر، لیست خرید همه یادت می‌رود. خود را وسط خیابان می‌بینی و یادت نمی‌آید که برای چه از خانه خارج شدی -خدا نکند روزی بیاید که راه برگشت یادت رفته باشد-. همه‌ی اینها به یک طرف، همه‌ی اینها از سر فراموشی‌ست. اما اینکه فراموشکار شده‌ای-اگرچه تقصیر خودت هم نیست- هرگز فراموشت نمی‌شود.
همیشه با بهتر فهمیدن آدم‌ها میشه رفتار بهتر و مناسب حال آنها را باهاشون بکنیم. رفتاری که پس فردا حسرتش رو نخوریم. با متن بالا کمی از حس سال مادربزرگ‌ها و پدربزرگ‌ها برامون روشن میشه. شاید اگه خودمون هم دقت بکنیم -وقتی که مثلا رفتیم خونشون شب جمعه‌ای- می‌بینیم که همه مشغول معاشرت با هم هستیم و اون‌ها از این حلقه‌ی انس بیرون موندند...
نتیجه‌گیری اخلاقی نمی‌خوام بکنم. اگه با دقت به اطرافمون توجه کنیم، مسیرهای متعدد و کارهای مختلفی برای بهتر بودن و بهتر شدن و بهتر کردن هست. فقط باید حواسمون باشه.
یاعلی مددی...
عالی بود به وبلاگ ما هم سر بزنید.
مکعب دانش