یا حبیب...
سلام؛
رسیدن ایام فاطمیه رو تسلیت میگم خدمتشون و خدمتتون.
رسیدن ایام فاطمیه رو تسلیت میگم خدمتشون و خدمتتون.
مطلب هست، ولی نوشتنی نیست. شاید یک رفیق همدل که کلمات از ذهن آدم خود به خود جاری بشه، و یه حضور گرم، چیزیه که نیازه. علی ای حال، مطلب گذاشتن نشانه ی زنده بودن منه. به کسانیکه من رو فقط از طریق وبلاگم میشناسند، میتونم بگم که من پست میذارم پس هنوز زنده هستم :لبخند.
به روال همیشگی زندگی، الان در دوره ای هستم که از احساس دوری میکنم. و بالتبع این تصمیم، روابط و کنش های احتماعی م هم بسیار اندک تر شده. و زندگیم بسیار کارآمدتر.
نمیدونم. مثل یه بغضیه که توی گلوت نگه میداری و به کارات ادامه میدی. و جلو میری. و جلوتر. همرات هست، مشکل و ابنورمالیتی هست، ولی به پنهان کردن و باهاش ساختن، خیلی از کارات جلو میره، زندگیت شروع میکنه شبیه آدمای معمولی شدن.
برای خالی نبودن عریضه تصمیم گرفتم یه شعر بذارم. این شعر از استاد و عزیز، آقای صالح علای ِجان هست:
