حالت اولیه

یا فتاح...

سلام؛

دو ساعت دیگه میان ترم دارم و اومدم یه متن کوچولو بنویسم.

آقایون! خانوما! بایاس اولیه‌ی هرکس توی زندگیش خیلی تاثیرگذاره. یه علمی به بایاس میگه پیش فرض‌ها، یکی میگه تربیت و محیط خانوادگی، یکی میگه دانش قبلی، یکی میتونه بگه عادت‌های پیشین و روال! هرچی صداش بکنیم!

و بعضا میشه گفت که خیلی بده! تا به یکی سلام می‌کنی، توی ذهنش میگه الان میگه الان میاد بهم گیر میده، برای همین هم راهش رو کج میکنه و از یه طرف دیگه میره. به یکی اس ام اس میدی "کجایی؟" و شاید میخوای صرفا حالش رو بپرسی. ولی اون معلوم نیست چه تصوراتی پیش خودش میکنه و به این نتیجه میرسه که جواب دادن منجر به دردسر میشه. جوابتو -اگه بده- چهار ساعت بعد میده. و عذرخواهی هم میکنه.

قبول! من دردسر برای همه! من زحمت برای همه! ولی دلیل نمیشه تو آدم نباشی! مگه ما به خاطر بقیه خوب هستیم؟ مگه غیر از اینه که هرکس خوب بودن رو به خودش بدهکاره؟ بالاخره تکلیف ما رو مشخص کنید...

یاعلی مددی

وقفه

یا محمود...

سلام؛

حدود یک ماه از شروع سال جدید گذشته. تابستون پر باری داشتم. هم مطالبی رو یاد گرفتم، و هم مشغول به کار شدم. البته دل ِدو نفر رو رنجوندم، که در صدر فعالیت‌هام از لحاظ اهمیت قرار می‌گیره. خیلی در امر رنجوندن افراد عزیز پرسابقه شده‌ام.

دستآورد جدیدم دریافت لقب مازوخیست برتر از یکی از دوستانم بود. مازوخیست به معنی ِخودآزار. گفت که توی روابط احساسی، تو خودتو خیلی اذیت می‌کنی. خودش تعبیری متفاوت و امروزی از روابط احساسی ارائه می‌داد. یه چیزی که خیلی واقع بینانه بود. می‌گفت که تو که به عشقای توی کتابا اعتقاد داری، خودت رو الکی اذیت می‌کنی. محبتت رو می‌ریزی توی دلت و به دلایلی ابرازش نمی‌کنی، و خودت زجر می‌کشی. آخر سر بهش گفتم که آب و گل من رو اینجور تنیده‌اند. اذیتم نکن.

هی دارم سعی می‌کنم قلق کودک درونم رو به دست بیارم. براش کلی پاستیل خریدم، کتاب خریدم، پیاده‌روی بردمش. ولی هیچ تاثیری نداشته. پیشرفت، اصلاح و بهتر شدن توی زندگیم کمه، و به شدت آزاد دهنده شده. آدم افتضاحی هستم و کسی رو ندارم که بهم بگه. نمی‌دونم چطور افتضاحی هستم. و اینکه باید چطور بهتر بشم. یه حس کلی هست فقط.

فعلا خسته‌م. و این خستگی داره طولانی میشه. این خستگی داره آزار دهنده برای خودم و روابط اجتماعیم میشه.
می‌خوام بداخلاق بشم برای مدتی. باعث میشه که آدما ازت فاصله بگیرند. یه حریمی رو برای حفاظت از خودشون حفظ کنند. تا آسیب نبینند.

بداخلاق بودن یه سیستم دفاعیه.

یاعلی، مددی، مددی خواهشا...

بی‌حوصلگی 1

یا مونس؛

سلام؛

امرور دانشگاه شروع شد. و ظاهرا همه‌ی کلاس‌ها هم تشکیل میشه. من هم دانش(ک)گاه هستم، و سر کلاس نرفتم و توی سایت برای شما دارم می‌نویسم. یه جورایی خجالت می‌کشم برم سر کلاس. بگذریم...

راستش خیلی حوصله‌ی زندگی و متعلقاتش رو ندارم و این شامل نوشتن هم می‌شه. الان نیاز به حرف زدن دارم. بعضا آدم حسّ ِزیادی بودن پیدا می‌کنه و اینجوری میشه.

براتون یه شعر می‌ذارم. مواظب خوتون باشید.

کمک کنین هلش بدیم، چرخ ستاره پنجره

رو آسمون شهری که ستاره برق خنجره

گلدون سرد و خالی رو، بذار کنار پنجره

بلکه با دیدنش یه شب، وا بشه چن تا حنجره

به ما که خسته‌ایم بگه، خونه‌ی باهار کدوم وره؟

تو شهرمون آخ بمی‌رم، چشم ستاره کور شده

برگ درخت باغمون، زباله‌ی سپور شده

مسافر امیدمون، رفته از اینجا دور شده

کاش تو فضای چشممون، پیدا بشه یه شاپره

به ما که خسته‌ایم بگه، خونه‌ی باهار کدوم وره؟

کنار تنگ ماهیا، گربه رو نازش می‌کنن
سنگ سیاه حقه رو، مهر نمازش می‌کنن

آخر خط که می‌رسیم، خطو درازش می‌کنن

آهای فلک که گردنت، از همه‌مون بلن‌تره

به ما که خسته‌ایم بگو، خونه‌ی باهار کدوم وره؟

زنده یاد عمران صلاحی

یاعلی مددی...