تنها

یا مونس...

سلام

شعری از جناب جواد مهاجرپور، تقدیم به شما:

دلم دشت است،
دشتی سراسر خالی از عشق
دشتی با شب‌های سرد تنهایی
بی امیدی و بی پناهی

دلم دشت است
دشتی با روزهای گرم و طاقت فرسا
با آرزوی سرابی کوچک
تا بیاید
تا سبز کند این خاک را

دلم دشت است
دشتی به وسعت تمام آرزوها
به بزرگی تمام رازهای پنهان
به لطافت بال پروانه‌های عاشق

دلم دشت است
دشتی به انتظار نو بهاران
تا سبز شود این بار
تا سبز کند این بار

یاعلی مددی...

قاصدک

یا مجیر...

سلام،

هستم ولی کم. حرف نوشتنی ندارم، و برای خالی نبودن عریضه شعری از اخوان عزیز گذاشتم. ملتمس دعای خیر، مثل همیشه.

قاصدک! هان،چه خبر آوردی؟

از کجا وز که خبر آوردی؟

خوش خبر باشی، اما،‌اما 

گرد ِبام و در من 

بی ثمر می گردی..

انتظار خبری نیست مرا 

نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری

برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس 

برو آنجا که تو را منتظرند 

قاصدک 

در دل من همه کورند و کرند 

دست بردار ازین در وطن خویش غریب 

قاصد تجربه‌های همه تلخ 

با دلم می‌گوید 

که دروغی تو، دروغ 

که فریبی تو، فریب 

قاصدک هان، ولی ... آخر ... ای وای 

راستی آیا رفتی با باد؟

با توام، ای! کجا رفتی؟ ای 

راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟

مانده خاکستر گرمی، جایی ؟

در اجاقی طمع شعله نمی‌بندم خردک شرری هست هنوز؟

زنده یاد #مهدی_اخوان_ثالث

یاعلی‌مددی...

شعر و عقب نشینی

یا حبیب...

سلام؛
رسیدن ایام فاطمیه رو تسلیت میگم خدمتشون و خدمتتون.

مطلب هست، ولی نوشتنی نیست. شاید یک رفیق همدل که کلمات از ذهن آدم خود به خود جاری بشه، و یه حضور گرم، چیزیه که نیازه. علی ای حال، مطلب گذاشتن نشانه ی زنده بودن منه. به کسانیکه من رو فقط از طریق وبلاگم میشناسند، میتونم بگم که من پست میذارم پس هنوز زنده هستم :لبخند.

به روال همیشگی زندگی، الان در دوره ای هستم که از احساس دوری  میکنم. و بالتبع این تصمیم، روابط و کنش های احتماعی م هم بسیار اندک تر شده. و زندگیم بسیار کارآمدتر.

نمیدونم. مثل یه بغضیه که توی گلوت نگه میداری و به کارات ادامه میدی. و جلو میری. و جلوتر. همرات هست، مشکل و ابنورمالیتی هست، ولی به پنهان کردن و باهاش ساختن، خیلی از کارات جلو میره، زندگیت شروع میکنه شبیه آدمای معمولی شدن.

برای خالی نبودن عریضه تصمیم گرفتم یه شعر بذارم. این شعر از استاد و عزیز، آقای صالح علای ِجان هست:

بی‌حوصلگی 1

یا مونس؛

سلام؛

امرور دانشگاه شروع شد. و ظاهرا همه‌ی کلاس‌ها هم تشکیل میشه. من هم دانش(ک)گاه هستم، و سر کلاس نرفتم و توی سایت برای شما دارم می‌نویسم. یه جورایی خجالت می‌کشم برم سر کلاس. بگذریم...

راستش خیلی حوصله‌ی زندگی و متعلقاتش رو ندارم و این شامل نوشتن هم می‌شه. الان نیاز به حرف زدن دارم. بعضا آدم حسّ ِزیادی بودن پیدا می‌کنه و اینجوری میشه.

براتون یه شعر می‌ذارم. مواظب خوتون باشید.

کمک کنین هلش بدیم، چرخ ستاره پنجره

رو آسمون شهری که ستاره برق خنجره

گلدون سرد و خالی رو، بذار کنار پنجره

بلکه با دیدنش یه شب، وا بشه چن تا حنجره

به ما که خسته‌ایم بگه، خونه‌ی باهار کدوم وره؟

تو شهرمون آخ بمی‌رم، چشم ستاره کور شده

برگ درخت باغمون، زباله‌ی سپور شده

مسافر امیدمون، رفته از اینجا دور شده

کاش تو فضای چشممون، پیدا بشه یه شاپره

به ما که خسته‌ایم بگه، خونه‌ی باهار کدوم وره؟

کنار تنگ ماهیا، گربه رو نازش می‌کنن
سنگ سیاه حقه رو، مهر نمازش می‌کنن

آخر خط که می‌رسیم، خطو درازش می‌کنن

آهای فلک که گردنت، از همه‌مون بلن‌تره

به ما که خسته‌ایم بگو، خونه‌ی باهار کدوم وره؟

زنده یاد عمران صلاحی

یاعلی مددی...

بازگشت و مرور

یامجیر...

سلام؛

یادمه توی راهنمایی که بودم، خیلی با شعر و ادبیات سر و کار داشتم و از همه چیز و همه کس می‌خوندم. اما با شعرای فروغ هرچقدر سعی می‌کردم، نمی‌تونستم ارتباط برقرار کنم. نمی‌دونم چرا، ولی نشد. و من هم بعد از چندسال بعد از اون فاز ادبی و احساسی در اومدم و دنبالش نرفتم.

دو سه روز پیش داشتم یه کتاب از نویسنده‌ای می‌خوندم. توی کتاب شخصیتی که قرار بود بمیره یه شعر از فروغ رو خوند که به دلم نشست. و شاید بشه گفت این می‌تونه اولین شعری باشه که با معرفت از فروغ می‌خونم و با خاطری آسوه لذت می‌برم. خب اون شعر، این بود:

نگاه کن که غم درون دیده‌ام

چگونه قطره قطره آب می‌شود...